Prolog

                        ~~~***~~~
Gdy byłam mała dziewczynką wszędzie leżały kryształy.
Nikt nie mógł mi wmówić, że ich nie ma.

 Ludzie próbowali, opowiadali mi o śmierci, o biedzie. O tym, abym szanowała swojego misia i lalkę, bo nigdy nie dostanę nowych. Myślałam, że mnie krzywdzą. 

Że chcą pokazać kto tu jest tą najgorszą. 

Na swój dziecinny, bierny sposób ich nienawidziłam.

 Odcięłam się od wszystkiego i schowałam.
Głęboko.
Bardzo głęboko.
Jak moja imienniczka, przysłowiowa Alicja, w Krainie Czarów.
I kurcze... Byłam szczęśliwa, na serio byłam...

W tej magicznej przestrzeni ułudy.

Nie rozumiałam czemu klepią mnie po głowie, że słowami 'biedny skarbie'. 

Teraz po latach już rozumiem.
Może gdybym wtedy się poddała, dała sobie wytłumaczyć, iż narodziłam się pod pechową gwiazdą, to bym przetrwała?

Nie chcę odpowiadać na to pytanie.
Wciskam pięści w żelazną balustradę...
Nie żałuję...
Nadal nie żałuję...
NICZEGO...

W dniu moich siódmych urodzin stłukłam wazon stojący na stole w salonie. Piękne żółte tulipany poleciały mi na głowę, zamieniając się w warstwę pyłku, kurzu i posypanych płatków. Nie płakałam za nimi, przecież takie same można było kupić w kwiaciarni, gdyby komuś chciało się pojechać do miasta. Płakałam nad kawałkami szkła. Były takie biedne, takie małe.
Takie bezwzględnie rozsypane.
Razem tworzyły spójną całość, były poezją.
W tamtej chwili zostały prozą życia.
Tym, przed czym wiałam tak szybko, że pobiłabym chyba rekord świata na każdym dystansie.

Wpadłam wtedy w jakiś stupor.
Zaczęłam przyglądać się szkiełku, które właśnie wbiło mi się w palec.
Kropelki krwi spływały powolutku na dywan.
Stabilnie i miarowo.
Podniosłam rękę do góry i przyłożyłam ją do szyby kuchennej.
Błagałam kryształek, aby zaczął przepuszczać światło słoneczne. Udowodnił mi, że żyje.
Na próżno!
Był cały czerwony i martwy.
Pobiegłam do łazienki. Olewając moją ranę, zaczęłam trzeć go gąbką.
Gdy znowu był przejrzysty, został spryskany perfumami i zawinięty w cienką chusteczkę do nosa.
Wyleciałam przed dom, spadając przy okazji że schodów , po czym spojrzałam przez niego na świat.
Żył!
Uratowałam go, reanimacja zakończyła się sukcesem.
Na zawsze miałam zapamiętać swój szalony, beznadziejny taniec radości, który odbył się w tamtej chwili.
I powrót na górę. Do reszty kawałków szkła.
Sterta "ocalonych"  tamtego wieczoru była ogromna.
A  kolejne lata tylko ją powiększyły.
Cieszyło mnie nawet każde pijackie zamroczenie, w którym uzależnione potwory zwane popularnie ludźmi rozbijały o ziemię butelkę wódki.
Wtedy znowu byłam potrzebna.
Innym , małym kryształkom...

Drugie co pamiętam z dzieciństwa to wizyty w mieście, które odbywały się dwa, trzy razy do roku.
Byłam wtedy prowadzona do małej kawiarni blisko centrum. Wściekałam się zawsze gdy kelnerka podawała mi do ręki menu. Raz nawet rzuciłam jednym o ziemię. Nie chciałam mieć wyboru, był on oczywisty.
"BIAŁA CZEKOLADA Z TRUSKAWKAMI"
Nawet jej nigdy nie dopijałam.
Po prostu wylizywałam łyżeczkę, smarowałam nią usta niczym szminką.

Zachowywałam się okropnie i nieprzyzwoicie.

To była moja drobna obsesja.

Mój ideał.

Każda truskawka, leżąca delikatnie, na właściwym miejscu.

I ta biel.

Symbol uczciwości i niewinności.

Radości i ciepła.
Gdy pewnego lata, przez pomyłkę dostałam czekoladę czarną zaczęłam wyć.
Przypominała mi krew, ból i cierpienie, w którym tonęły bezbronnie moje czerwone owoce.

Jedno można przyznać z całą pewnością...
Ja ratowałam kryształy.
A biała czekolada ratowała mnie.
Była psychologiem, do którego nikt mnie nigdy nie zaprowadził...

Choć powinien...
                        ~~~**~~~

Myśl o czekoladzie...
Czuj ją...
Nie umiem, czas zabił ten smak.
Zabił wszystko.

Odebrał mi serce.

Dosłownie i w przenośni.

Gdyby miało się spełnić jedno moje życzenie?
Chciałabym, żeby okazało się, że leżę w szpitalu.
Że po prostu jestem ciężko chora i dlatego nie mogę być wolna.
To by już było znacznie lepsze...

Wbrew wszelkim pozorom nigdy nie byłam szczególnie dobra czy wyjątkowa.
Mojej decyzji nie zdeterminowała miłość.
Ani oddanie.
Ani strach.
Ani potrzeba przynależności.
Tylko ucieczka przed samą sobą.
I to, że ta szmata o wszystkim doskonale wiedziała...
Chciała się mnie pozbyć, a ja wyciągnęłam do niej rękę.

Z niemą wdzięcznością. Jak do cudotwórcy...
Do zbawcy...

               ________________________________________________________________

A no co?
A no jeszcze nie wracam do pisania.
Kurde, ciężko mi dalej, ale próbuję.
To jest totalne szaleństwo, zaczynam opowiadanie, w które w przeciwieństwie do Paryża nie ma zaplanowane żadnej fabuły.
Pisane na bieżąco... Więc się nie dziwcie jak spalone frytki wyjdą:D
Mam w głowie jeszcze jedną historię, taką farsę z elementami fantasy, którą sobie piszę, ale nie wiem czy to się nadaje do jakiejkolwiek publikacji.
Kocham Was Skarby<3
Jeszcze tydzień i ferie... I Soczi<3