3. Ci, których kochamy.

Skoki były idealną formą lustra.
Wielkiego lustra, które ukazywały wszystkie jego błędy i potknięcia.
Każdy upadek był tylko klockiem ciągniętym przez swojego poprzednika i wlekącym za sobą następcę. Jeszcze bardziej od siebie pechowego.

Obciążającego zdrowotnie i psychicznie. Podziwiał sam siebie, za umiejętność zaciskania zębów.

Liczyło się aby wytrzymać, dotrwać do następnego sukcesu. 

Następnego wzniesienia rąk w tryumfalnym okrzyku radości...

W życiu piękne są tylko chwile.
A szczęście jest kruche i nietrwałe. Człowiek leci do niego jak niemowlę do butelki z mlekiem, a potem siedzi na podłodze i kaleczy się skorupami.
I wmawia sobie, że pomoże założenie plastra...
Dla głupich homo sapiens pomoc oznacza uśmierzenie bólu.
Ale czy to oznacza, że on przeminie? 

Przecież pod osłoną znieczulenia ciągle rozwija się nieuleczalna choroba...
A znieczulenie ustąpi.

Będzie z nas drwiło po kolejnych wynikach badań.

Gdy wyleczenie okaże się jeszcze trudniejsze...

Albo wręcz niemożliwe.
    
                                                                                                                          osiem lat wcześniej:
-Czyli co, to koniec?
Cały ostatni tydzień sezonu, zamiast trenować ćwiczył te słowa. Miały być wypowiedziane w sposób pewny, pogodny i beznamiętny. Miały być idealnym znakiem tego,iż zwraca jej wolność ratując z depresji, lub jakiegoś innego przeklętego schorzenia psychicznego. 

Miały być dowodem zgodności z własnym sumieniem, przekonaniem, że on nie czuje się obrażony czy zraniony. 

Że zawsze wyjdzie jej z pomocą, gdy tylko ona tego zapragnie.

Że nie będzie zachowywał się jak siedemnastoletni szczeniak, który po rozstaniu jedzie po swojej byłej jak po szmacie i obraża ją na forum publicznym.

Pierwszą i najważniejszą cechą jego charakteru była uczciwość.

I nienawidził siebie, za każdą chwilę, w której o niej zapomniał.

-Jeżeli chcesz to... Zwróćmy sobie wolność- kontynuował durną, sztuczną, wymuszoną przemowę.
I przerwał...
Bo nie wytrzymał. Znowu wszystko spieprzył. Nie umiał udawać, że go nie boli. Łzy pociekły po policzkach.

Chciał, aby dla niej ta chwila też była podniosła.

Chciał złączenia swojej i jej rozpaczy. Ale Cathy nie płakała. Siedziała na łóżku sztywno, bawiąc się sznurówkami swoich, dziwacznych, różowych adidasów, w których zobaczył ją po raz pierwszy.
I nagle wybuchła śmiechem. Ironicznym, chorym, zaraźliwym śmiechem psychopatki.
Po czym zaczęła klaskać w dłonie.
-Morgi- wymruczała- spadaj debilu. Nie masz się czego bać, w ciąży nie jestem.
Nie wiedział czemu go to tak zabolało.
Nie wiedział czemu pierwszy raz w życiu, gdy był z nią, trzasnął drzwiami.
I wyszedł, co oczywiste.
A potem cały dzień czuł się idiotycznie.
Bo to nie on miał problemy w tym związku.
Nie on wpadł nagle w niezrozumiały dołek.
Nie on stwierdził, że przegrał życie.
Ale on po raz kolejny wykazał się kompletnym brakiem wrażliwości.
Bo jasne, obrażała go ostatnio na każdym kroku, traktowała go jak psa. Ale przecież była jego pierwszą, młodzieńczą miłością, pierwszym dorosłym szczęściem... 

Przesiedział popołudnie zadumany patrząc w wykresy wskaźników wiatru usytuowane pod Bergisel.
Prąd wiał, zgodnie, w jedności, ku skoczkowej uciesze pod narty.
Aż tu nagle się zmienił, rozdzielił na dwa, wytworzył cholerne odgałęzienia boczne.
Już nie potrafił się zrosnąć, sprawiając psikusa siedzącemu na belce Kraftowi, który z trudem musiał ratować się przed upadkiem.
Tak jak oni...
Kiedyś idealni szaleńcy.
Pokrewieństwo dusz.
Jedno przegrzane uczuciem ciało.
A teraz rozgoryczeni, przedwcześni. ostygli emeryci, czekający biernie na rozstanie.
Nie chciał zwalać winy wyłącznie na nią, a jednocześnie, mimo, że bardzo chciał, nie umiał znaleźć swojej własnej.
Wiedział , że tu nie chodziło o innego faceta. 

Nie chodziło o banał...

Wtedy walnęłaby mu tym prosto z mostu.

Wiatr po minucie znów zrobił się pomyślny.
Pozornie taki sam.
Ale znacznie słabszy.

Gdyby przenieść go kilka lat później, gdy istniały już przeliczniki punktów, odjęto by ich znacznie mniej. Bo składał się już z innej cząsteczki.

Mniej związanej, nie mającej nic wspólnego z nieśmiertelnym huraganem. Ta pierwsza, najprawdziwsza odleciała na bok.
Bezradnie rozpłynęła się nad insbruckim cmentarzykiem.

Nigdy nie wejdziesz do tej samej rzeki...
Może lepiej by było, gdyby wierzył w starożytną sentencję?

Gdyby był człowiekiem przesądnym?
Wtedy jednym desperackim ruchem, mógłby jeszcze zapobiec tragedii...

Przeciąć tkaną przez los nić przeznaczenia.

Wracał do mieszkania pod wieczór. Jego dłoń zaciskała się nerwowo na sportowej torbie. Kolejne literki loga sponsora zlewały się jakby w klawisze pianina. Zdenerwowane palce wystukiwały na nich chaotyczną melodię.
Trzepoczącą jak niewidzialne skrzydła duchów.
Nieobliczalną i podniosłą.
Marsz...
Ale nie weselny, wygrywany przez skromne paznokietki jego małej wariatki, gdy siedziała na bocznym siedzeniu samochodu, opowiadając mu jak nazwie swoje dzieci.
Co ciekawe nigdy nie nazwała tego przyszłego cudu natury "ICH DZIEĆMI".
Może fakt ów był dla niej zbyt oczywisty?

A może wcale nie była pewna? Takczy siak to już się nie liczyło.
Nowy marsz był POGRZEBOWY...
Przekręcał klucz w zamku święcie przekonany, że stanie się coś złego. Że widok, który zastanie w środku będzie straszny.
Zaczynał się wewnętrznie przygotować do wstrząsu.

Do samotności i opuszczenia. Panował półmrok.

Resztki ozdobnej zastawy skromnie leżały na swoim miejscu.

Łazienka była przepełniona intensywnymi zapachami różnorodnych kosmetyków, na stole w kuchni spokojny starczy żywot wiodły zeschłe róże.
Blondyn delikatnie nacisnął klamkę od sypialni. Tylko tam dały się zauważyć promienie zachodzącego słońca. Cathy stała rozmarzona przy oknie.
Oparta o parapet.
Z zamkniętymi oczami.
Piękna, taka piękna...
I nienaturalnie jak na nią umalowana. Zwykle nawet na uroczystą, sportową galę nie dało się jej namówić do czegoś więcej niż delikatne pociągnięcie oczu tuszem.
Wyglądała jak istota z zaświatów...
Nic dziwnego, że chłopak podchodził do niej z czystym lękiem. Na jego widok, uśmiechnęła się jednak, tak promiennie i czysto.
Jak dawniej.
Po czym zarzuciła mu ręce na szyję.
Chciał coś powiedzieć, ale serii namiętnych pocałunków nie dało się już pod żadnym pozorem zatrzymać. Dopiero kilka minut później, gdy dziewczyna odsunęła się od niego aby zaczerpnąć trochę oddechu mógł wyszeptać.
-Porozmawiajmy. Wszystko da się uratować, mnie, ciebie, nas... A maturę w końcu zdasz, serio.
-To nie takie proste- chichotała- wcale nie proste.
-Ty zawsze musisz się śmiać?
-Przecież wiesz, że nie umiem płakać. Chyba, że ze szczęścia...
-Cathy... Będziesz mnie kochać zawsze?- zacisnął zaborczo palce na jej dłoni. Był już stuprocentowo pewien, że nie potrafi odejść.
-Oj głuptasie, głuptasie... Nie istnieje słowo zawsze - wsunęła mu ręce pod koszulkę, przesuwając je w kierunku jego paska od spodni- chcę Cię kochać tu i teraz...
Wiele lat później gdy codzienne tchnienie pierwszej miłości zastąpiły mu sporadyczne uściski Mai, pluł sobie w brodę, że nie zmusił jej wtedy do jakiś wyznań.
Że poddał się jej tak całkowicie biernie, oddając losowi pole do działania.

Tyle, że tylko w miłości potrafili się już odnaleźć. Rozumieć każdy swój gest, każdą potrzebę.
Tylko w miłości udawało się przegonić duszącą przyszłość.
Zatrzymać nieubłagalny czas.
Złączyć rozerwany na kawałki prąd wiatru.
Kochać prawdziwie...

Aż znów nie zbudził się kolejny świt.

Następnego dnia, kompletnie niewyspany pojechał na Bergisel, aby zostać mistrzem swojego kraju.
Przyszło mu to, o dziwo bez najmniejszych trudności.
Czyżby wiatr znowu miał się stać jego sprzymierzeńcem?
Zaczął uśmiechnięty wyobrażać sobie co będzie dalej...
Włożył rękę do kieszeni, po czym wystukał na klawiaturze króciutkie:
"Kocham Cię Catherine. Wiesz"
Po paru minutach niecierpliwego oczekiwania, przepleconego odbieraniem gratulacji otrzymał odpowiedź:
"Gratulacje skarbie. Pójdziemy dziś zaimprezować jak za dawnych lat? Będę czekać w klubie, tym co zawsze. Zgarnij mojego braciszka i chłopaków. I przyjeżdzajcie. Miłość nie istnieje, ale pamiętaj, że Cię kocham. Cathy".
Jego okrzyk szczęścia, musiał zadziwić wszystkich dookoła.
Nie zastanowił się, że sms ze szczegółami i to jeszcze podpisany jest cholernie dziwny...

Kompletnie nie pasujący do szalonego tworu, z którym się związał.

Wieczorem strasznie padało.
Jakby całemu niebu zachciało się wyć.
Jakby wiosna chciała zadusić szczątki zimy nie klasycznie.
Nie zgodnie z kalendarzem, nie czasowo...
Tylko nieubłaganie i wiecznie.

Przed drzwiami klubu gdy tylko pojechali czekała na nich policja.
I lekarz pogotowia ratunkowego.
Jakoś odruchowo wyczuł, że czekają akurat na nich.
-Narzeczony niejakiej Catherine?- spytał pracownik służby medycznej bez owijania w bawełnę.
-Chłopak...
-Bardzo mi przykro. Nie rozumiem, czemu ta dziewczyna odebrała sobie życie. Ale nie mogliśmy nic zrobić. Zmarła w karetce...
                        ~~~***~~~
Pamietał gdy po przyjeździe do szpitala, udarł się, że chce ją zobaczyć.
Musiał poczekać... Zgodnie z jej odwiecznym pragnieniem oddała swoje serce, jakiejś umierającej nastolatce. Zawsze mówiła, że chciała aby pracowało także po jej śmierci. 

Ale dla niego nie stanowiło to wówczas żadnego pocieszenia.
Bo co z tego, że będzie biło, skoro nie będzie tego robić, aby krew napływała do JEJ uśmiechu?
Do jej palców przygotowujących mu niedzielny obiad...

Diagnoza była taka prosta...
SAMOBÓJSTWO.
I napis, jaki zrobiła sobie na nadgarstku.
"wiesz już, że nic nie trwa wiecznie? Nie miałam powodu. Chciałam Ci tylko zrobić na złość.".

Czyżby planowała to już od dawna.

Czyżby był to ostatni akt przedstawienia, jakie odgrywała od dłuższego czasu?

Była wybitną aktorką.

Oscarową, można by rzec...

Nie mógł sobie poradzić z wyrzutami sumienia.
Za mało z nią był.
Za mało się starał.
Za mało zrobił.
Za dużo nie zrobił.
A potem ułożył sobie życie, choć w pierwszym młodzieńczym odruchu, przysięgał, że będzie sam do ostatniego dnia na ziemi.

Zaprzeczył definicji uczucia na wieki...

Bo przecież jej serce było już sercem innej osoby.

Czyli nie było jego.

                        ___________________________________________________________

Głupa idiotka znowu zanudza^^

No widzicie, długo nie wytrzymałam. Całe posypanie, posypaniem, a co jakiś czas coś skrobnąć trzeba. 

Nawet tak masakrycznego.

I cieszyć się końcówką Pucharu<3

Zaległości we większości są nadrobione, a za te które pozostały strasznie przepraszam, załatwię to.

Wiem, głupia, zła ja.

Możecie mnie nie lubić, jak chcecie:D

Buziaki:*