7. Caroline

Wyglądało, że mgła postanowiła zakryć Alpy na dobre.
Zasłonić świt, który właśnie wstawał.
Nie pozwolić cieniom stojącym w oknach określić gdzie jest wschód, a gdzie zachód.
Gdzie kamienie będą lecieć z nieba, a gdzie powietrze zgęstnieje z nadmiaru śmiechu.
Gdzie przyszła pora na dzień śmierci, a gdzie na dobę zbawienia.
I w sumie nie miało to jakiegoś większego znaczenia.
Nie zależnie co się miało wydarzyć trzeba to przecież było przetrwać, nieprawdaż?
Lubił takie poranki.
Lubił wybiegać z domu, wyposażony jedynie w dres i stare dżinsy w pośpiechu zamienione ze spodniami od piżamy.
Lubił gdy nikt nie wytykał mu kim jest.
Tym razem jednak nie było prosto.
W głowie miał tylko Alice, jej smutne, zaopuszczone ciało.
Więzienny brud i spaleniznę.
Czytał kiedyś, że nawet rok za szczelnymi murami równa się dożywociu, że zmienia życie na zawsze.
Mu wystarczyła ta cholerna chwilka.
Włożył do uszu słuchawki i wykręcił numer komórki, którą ostatnio kupił Weiss.

Nie odbierze.

Będzie udawać nienaruszalną i pełną nienawiści.

Ale w końcu oddzwoni.

Tak jak przypuszczał świat był okrutny i nieczuły. Gdy wielka gwiazda skoków narciarskich, adwokaci, a co za tym idzie i media wtrąciły się do sprawy, uwolnienie przedterminowo zza kratek młodziutkiej dziewczyny z problemami psychicznymi przestało stanowić jakikolwiek problem. Wszystkie służby stały się nagle miłe i bardzo skore do pomocy. 

Widzieli się przez ten czas parę razy. I właściwie nie zdążyli jeszcze porozmawiać o Cathy. Gdy tylko mała kończyła przyniesioną jej tabliczkę czekolady, chciała uciekać. 

Nie chodziło wcale o to, że bała się ludzi. Bo ona się nie bała, umiała walczyć, umiała postawić na swoim. 

Bała się jego, gdy starał się ustalić z nią relację równego z równym. Chciała się trzymać tylko układu. Ktoś nauczył jej mózg nie wierzyć w bezinteresowność.

Morgi stwierdził, iż najlepsze będzie uznanie jej publiczne za odnalezioną kuzynkę. Zawsze był cholernie rodzinnym człowiekiem, więc to co dla niej robił wydawało się oczywiste.

Obca więźniarka w domu, mogłaby natomiast wydać się przyczyną piekła.

No i została jeszcze Maja. Najgorsza możliwa "pomoc" w takiej sytuacji. Te dwie pod jednym dachem mogły się tylko pozabijać. Cięty języczek kontra pięści. Hmmm, jedyne w czym były podobne to waga. Z tym, że jego narzeczona żywiła się sałatą i ogórkami z wyboru. A u Alice wszystko poza białą słodyczą wywoływało odruch wymiotny.

Wzrok tej dziewczyny błagał o pomoc. Trzeba będzie ją zaciągnąć do psychoterapeuty, pozbyć się tego czegoś co być może świadczyć o jawnej anoreksji. Załatwić fryzjera, który naprawi jej włosy i kupić ubranie. Normalne i nie czarne.

Nigdy jeszcze nie zapytał jej o coś kluczowego. Dlaczego się przyznała do pchnięcia nożem jakiegoś gościa, którego nigdy nie widziała na oczy? Dlaczego skoro nie pamiętała nic to to właśnie pamiętała? Wpadła w dziecinną wersję psychozy czy kogoś kryła? I wreszcie czy Catherine tam wtedy była? Czy ten wieczór w podmiejskim klubie i ten drugi, podczas którego patrzył w zamknięte oczy swojej wariatki miały jakiś związek?

Nie ukrywał najchętniej rozwiązałby swoje tajemnice, po czym wywalił Weiss na bruk. Jednak przy jego charakterze było to niemożliwe. Przygarnięcie bądź co bądź kryminalistki było krokiem nieodwołalnym. Zamkniętymi drzwiami.

Zostałeś właśnie ojcem Thomas, gratulacje.

Choć gdyby trzymać się faktów jesteś tylko pięć lat starszy od swojego dziecka.

EWENEMENT.

Patrzył na budzące się do życia góry i nagle poczuł jakby kieszeń dżinsów zaczęła go palić. Wróciła scena z celi. Złowroga twarz Allie, jej zaciśnięte usta gdy wsadza mu w dłoń zdjęcie.

Zdjęcie, którego imię było kluczem do odpowiedzi.

-Caroline...-wyszeptał.

Kucnął opierając się o płot jakiegoś pastwiska i wyciągnął zmiętą fotografię.

-Dalej jesteś taka piękna?

W sumie miał przed sobą wizerunek sprzed ośmiu lat. Blondynka była na nim nastolatką. Ale jednocześnie już stanowiła materiał na okładkę gazety.

Kurde, może dlatego Cathy ich ze sobą nie poznała? Bała się. I co najgorsze mogła mieć czego.

Ale przecież jednocześnie ta piękność potraktowała własną, rodzoną siostrę jak zwykłą szmatę i psa.

Młodszą, chorą i ufną - barbarzyństwo.

Godne najwyższego stopnia potępienia.

-Caroline...

Teraz to już kobieta, jak to ją nazwała Alice - "zabójcza". 

Nie mógł oderwać wzroku od kawałka papieru. Nigdy w życiu nie czuł czegoś takiego. Nigdy nie gapił się na wizerunek obcej kobiety z taką chorą fascynacją w oczach. Z czystym pociągiem, z którego nie wynika żadna tak zwana dobra więź. 

Zawsze był zwolennikiem bliższego poznania, szukania dookoła siebie, a nie w odległych światach.

Jednak ta panienka łączyła wszystko co go spotkało. Miała magię wziętą z Catherine, miała kpiący uśmieszek i jaśniutkie włosy Mai. Miała rysy każdej jego pomniejszej miłostki, której zdarzyło się przyplątać pomiędzy tymi dwoma głównymi.

Faceci musieli się o nią tłuc.

I może mała chciała ją po prostu zawsze bronić?

Może.

Raz jeszcze wyjął z kieszeni telefon i zabrał się do pisania sms-a:
"Alice, będziesz chciała się spotkać z siostrą?".

Zawsze mógł się usprawiedliwić, iż kierują nim wnioski altruistyczne.
Bo przecież kierowały.

Zdjęcie Caroline miał mocno ściśnięte w ręce, jeszcze gdy zbliżał się do bramy, swojej nowej świeżo zakupionej willi.
Kolejnego jasnego dowodu niekonsekwencji partnerki.
To Majkę irytowała odległość jaką musiała przejść z głównej łazienki do sauny.
Z kuchni do sypialni.
Z garderoby, do miejsca, w którym leżały przyrządy do makijażu.
A jednocześnie to Majka odrzuciła z dziesięć oglądanych domów, pod tym samym pretekstem: "za małe".
Boże, czemu ona musiała zawsze być taka sztuczna?
(I czy kiedyś też taka była? A może miała w sobie brutalne piękno "C"?
Cathy z pewnością nie miała z przyjaciółki nic.
W sumie paradoksalnie wszystkie trzy były rówieśniczkami.
-Kochanie? Kto to jest?- niespodziewane pojawienie się narzeczonej wprowadziło go w szok.
Zmiął fotografie z taką prędkością jakby został już co najmniej przyłapany na zdradzie.
-Maja, miało Cię dziś nie być?
-Ale jestem- zamrugała oczami - i zjemy dziś razem śniadanie, nieprawdaż? Rób co chcesz, ale jeżeli ta anorektyczka, którą chcesz miłosiernie sprowadzić do domu ma jakiś związek z nią - położyła obcas na zwitek- to liczyłam, że jesteś mądrzejszy.
Thomas popatrzył na nią z miną głupca.
Czuł się jak głupiec. Bo mimo, że nigdy nie skorzystał z praw, które otrzymał w tym stanie rzeczy, modelka na każdym kroku przypominała mu, iż to w co się uwikłali jest wolnym związkiem.
Aha. A będzie wolnym małżeństwem?
I tylko jedną scenę zazdrości w jej wykonaniu mógł sobie przypomnieć:
"Idź na dziwki, proszę bardzo, ale nie myśl już o tej samobójczyni."
Z biegiem czasu nawet Cathy przestała jej wadzić. Zrozumiała, że jego pamięć nie równa się niegasnącej miłości.
Więc co działo się teraz? Przecież to zdjęcie było zrobione na tle Wiednia, nie miało żadnych podtekstów erotycznych...
-Ona tu była- szeptała ciągle dziewczyna- i zostawiła Ci telefon. I nie życzy sobie żebyś jak to ujęła "wpierdalał się w jej życie rodzinne". Idziemy na górę...
Czując jak blondynka coraz mocniej ściska mu dłoń, rozważał różne opcje.
Zastanawiał się czy one się czasem nie znają. Albo czy siostra Alice nie jest jakaś tajemną damą z kryminału, która przyłożyła jego narzeczonej pistolet do głowy.
Ale przecież Maja nie daje sobie w kaszę dmuchać. Skończyłoby się na policji.
Wreszcie zrozumiał, że wyjaśnienie jest tylko jedno.
Caroline Weiss musi być nadal piękna.
Jeszcze bardziej pociągająca niż wówczas...
             ______________________________________________________________________

A no mam już więcej czasu. Jeszcze ostatnie sprawdziany zostały, ale zaliczyłam moją genetykę i to tak pięknie, że muszę to jakoś uczcić bo sama nie wierzę:p
Życie jest piękne tak ogółem mówiąc.
Aha i pamiętacie to coś co miało być kontynuacją Paryża?
Otóż myślę, że trudno to nazwać kontynuacją, ale nie będę wam może tłumaczyć.
Szczegóły są tutaj: Po Paryżu...
Pierwszy raz postanowiłam też ogarnąć bloggera od strony graficznej ;D
Buziaki:*